Facebook-life. Toen ik samen met mijn vriend 6 maanden ging reizen door Zuid-Oost Azië, dacht ik (serieus) dat het allemaal rozengeur en maneschijn zou zijn. Dat we geen heuveltje, laat staan berg, zouden tegenkomen en 6 maanden alleen maar konden genieten. Waarom ik dit dacht? Twee redenen: Ik ben gewoon nogal naïef en heb moeite om over de realistische kant van het leven na te denken, en twee: niemand op Facebook laat ooit zien dat er minder leuke kanten aan reizen zitten!
Echt Cin?
Ja echt. Ik geloofde serieus in ‘het geluk’ als je op reis was. Geloof me, binnen een week (volgens mij was het een dag, maar ik heb het proberen te rekken), vroeg ik me echt af waarom reizen nou zo leuk is. Waarom doen mensen dit? Op zoek moeten naar hostels, uiteraard voor een dubbeltje op de eerste rij, 100km door de tropische regen op een motor rijden, de vraag How Much vaker stellen dan How are you, en om de 10 seconden aangereden kunnen worden door een stelletje mafkezen (in onze beschaafde westerse ogen). Na 1,5 week was mijn dip op zijn hoogte punt en je weet wat er na een dip komt: je groeit, je kunt genieten, je kunt waarderen en je beseft dat het heerlijk, prachtig en ultieme vrijheid is. En je beseft dat het natuurlijk niet altijd rozengeur en maneschijn is, of hoeft te zijn, maar dat het desondanks alsnog een prachtig avontuur is.
En dus?
Heb ik sindsdien besloten dat ik niet meer geloof in Facebook life. Of wat voor een social media life dan ook. En hoewel dit redelijk lastig is voor mij, ik geef het gewoon eerlijk toe, want ik geloof nou eenmaal graag dat iedereen heel gelukkig is, áltijd iets leuks te doen heeft en 100 vrienden heeft waar ze enorm veel plezier mee kunnen maken. Elke dag. En dat ik daardoor soms kan denken, waarom ik dit dan niet heb…. Maar nu weet ik dus dat het niet waar is. En natuurlijk wist ik al eerder dat alle leuke, grappige en mooie momenten uit je Facebook leven, niet matcht met hoe je werkelijke leven is. Maar sinds mijn reis (nu alweer 2,5 jaar geleden), heb ik echt gezien dat er helemaal niks van klopt. En dus laat ik het voor wat het is en zorg ik ervoor dat ik mijzelf er niet minder door ga voelen.
Minder voelen door Facebook?
Ja. Ik was niet de enige. Weet jij hoeveel mensen dit gevoel kennen en hoogst waarschijnlijk delen? En niet alleen binnen het privé leven, maar ook binnen carrière? Hoe vaak zie jij updates van je ‘vrienden’ over hun werk, collega’s en carrière, waar jij heel jaloers op bent? Waarom hebben zij wel een baan en jij niet? Waarom hebben zij het wel leuk en jij niet? Waarom hebben zij hun droombaan wel al gevonden en jij niet? Waarom hebben zij wel leuke collega’s en jij niet? Yes een nieuwe baan! Waarom zij wel en jij niet? Waarom mogen zij ’s avonds pizza bestellen en jij niet? Allemaal punten en vragen die naar boven komen borrelen als je dit soort dingen ziet verschijnen.
Maar wat is de realiteit?
Vraag je je dit ook weleens af? Voel jij je hier ook weleens minder door? Of gefrustreerd. Ik begrijp het, echt waar. Maar ga jezelf afvragen wat de realiteit is. Pizza ’s avonds bestellen? Dan moeten ze waarschijnlijk overwerken… Zij wel een nieuwe baan? Wellicht is ze al een jaar eerder begonnen met solliciteren als jij. Er zit een realiteit achter deze Facebook werkelijkheid. Hoezeer ik het ook hoop voor iedereen, het kan niet altijd rozengeur en maneschijn zijn. Niet in je privé leven en niet in je carrière. En de minder leuke punten ga je natuurlijk niet delen, dus die krijgt niemand te zien.
Het besef
Het enige wat jij nu hoeft te doen, is dit te beseffen. Als je dit doet, als je snapt dat er ook nog een echte realiteit bestaat, dan ben je eigenlijk al zo goed als genezen. Iedereen zijn ding en hoeveel ‘geluk’ je op Facebook deelt moet iedereen ook zelf weten, zolang jij dit maar beseft.
En gewoon zelf lekker je leven gaat leven en je eigen geluk gaat vormgeven aan de hand van jezelf. En niet aan de hand van Facebook.
