Het is nu ruim twee weken geleden dat ik uit het vliegtuig ben gerold, de armen van mijn vriend ben in gerend en mezelf heb gestort in het leven als een Amerikaanse. Gezien mijn enthousiaste blogs uit en over Bali, is het nu ook tijd om mijn eerste gevoelens, inzichten en inspiraties uit dit grote land te delen. Amerika is het land van uiterste, waar ik me als klein Nederlands meisje, nogal klein voel. Waar je op Bali de inspiratie al van ver kon ruiken, moet ik hier heel hard mijn best doen om daar iets van te voelen. Komt het door het land, komt het door de mensen, door de instelling, door de normen en waarden? Ik neem je mee op mijn zoektocht naar inspiratie in het land van de grootheid.
Amerika
En voor iedereen die direct roept dat ik in het verkeerde gebied ziet, ik zit nu eenmaal hier. Dit is gebaseerd op Phoenix, een woestijnstad in de staat Arizona waar het 364 dagen per jaar mooi weer zou moeten zijn. Dat is ook de reden dat ik hier zit, want mijn vriend is hier voor 10 maanden ‘gestationeerd’ vanuit de pilotenopleiding. Arizona dus, de staat met een paar van de mooiste natuurparken van Amerika, de Grand Canyon én Las Vegas.
Iedereen rijdt hier in een grote auto en als ik groot zeg, dan bedoel ik echt groot. Beeld je de Hummer in en dan is deze klein naast de auto’s hier. Zo groot dus. De omgeving is ingedeeld in blokken van vaak 2 mile lang en alles gebeurt om de straten heen. Een shoppingmall? Aan de straat. De starbucks? Aan de straat. Uiteten? Aan de straat. De huizen lijken hier weer relatief klein, omdat alles laagbouw is. En alles, maar dan ook alles kan hier via drive thru. Zelfs je post wegbrengen. Sommige mensen noemen het efficiëntie, ik noem het pure luiheid.
De Amerikanen zelf zijn hier vaak minstens 10 kilo te zwaar en gezond eten kennen ze hier nauwelijks. Je hebt hier dan wel weer de prachtigste zonsopkomsten én zonsondergangen en zoals ik al zei, de natuur is hier werkelijk stunning. Het mooiste wat ik ooit heb gezien zelfs. Deze natuur vind je alleen wel op minstens twee uur rijden en daarmee staat het in schril contrast met de nogal saaie woonomgevingen.
Ik moet eerlijk bekennen, Amerika heeft mij nooit getrokken, maar nu ik er steeds meer van meekrijg, begin ik te begrijpen waarom dit hét land is. Je moet er wel miles voor willen rijden, maar dan kun je hier wel alles vinden. Van bergen, tot water, tot sneeuw, tot grote steden, woestijnen en andere natuurwonderen.
Mijn Amerikaanse frustratie
Hoe kun je nou de grootste economie van de wereld zijn, hoe kun je nou zoveel andere landen willen leiden, hoe kun je zo’n grootmacht zijn en zo ontzettend slecht met het milieu en met jezelf omgaan?! Ga je hier naar de supermarkt, dan gaat álles in plastic zakken. En niet 2 zakken, nee, je krijgt er zo minstens 6 mee. Zelfs je brood waar al een plastic zak omheen zit. Ik hoorde laatst dat als iedereen zoveel consumeert als de Amerikanen, dat we qua grondstoffen drie werelden nodig hebben. Hoe bizar is dit? En natuurlijk zal het op andere plekken al anders en verbeterd zijn, maar ik heb niet het idee dat we in een net zo’n ontwikkeld land zijn als Europa. En dat voor zo’n wereldmacht. Oprecht teleurstellend vind ik dit. En als je je eigen milieuvriendelijke boodschappentas meeneemt, dan vinden ze dat nogal raar. Maar misschien kan ik ze nog wel iets bijbrengen hierover!
Mijn nieuwe inzichten
Wellicht klinkt bovenstaande alsof ik het totaal niet naar mijn zin heb, alsof ik niets van dit land wil weten en benoem ik het nogal negatief, maar niets is minder waar. Bovenstaande zijn voor mij feiten die ik waargenomen en ik weet nu onderhand ook van mezelf dat ik altijd even nodig heb om volledig te acclimatiseren en om me volledig te kunnen onderdompelen in een nieuw land en een nieuwe cultuur. En terwijl ik dit opschrijf, zie ik dit ook direct als een groot inzicht over mezelf. Vraag me over twee weken wat ik van Amerika vindt en je krijgt waarschijnlijk een antwoord vanuit een hele andere richting. Want elke situatie kun je vanuit verschillende richtingen bekijken, benoemen en een mening over vormen. Het ligt volledig aan jezelf, en in dit geval dus aan mij, hoe ik dit nieuwe avontuur ervaar.
Bij deze dus afgesproken met mezelf: het is weer een nieuw, groot avontuur, met als doel zoveel mogelijk nieuwe kennis en informatie tot me te krijgen over het denken, handelen en doen van mensen. Want dat is tenslotte waar ik zo in geïnteresseerd ben. En waarom zou ik me hierin laten tegenhouden door me te irriteren aan een paar dikke Amerikanen en teveel plastic? Ik zou ik daarentegen niet zijn, als ik alweer een oplossing heb bedacht voor het plasticgebruik. Nu nog deze gekke Amerikanen zover krijgen dat ze dit ook daadwerkelijk gaan uitvoeren, maar ik heb er in ieder geval iets geprobeerd.
Nieuwe energie
Ik voel het, het begint weer te stromen. Dat is hoe ik ben, energiek, vrolijk en optimistisch. Vraag aan mij waarom een autoraam stuk is, en ik zal zeggen dat iemand waarschijnlijk zijn sleutel was vergeten. En zo ga ik dit Amerika avontuur ook beleven. Ik ga kijken vanuit mijn roze bril, ik ga genieten, ik ga begrijpen, ik ga leren en ik ga doen. Heel veel doen, want Cin in Carrière gaat naar het volgende niveau! Let maar op! Ik heb er zin in!
Amerika, here I am!
Ik ben er al twee weken, maar nu ben ik er echt. Nu ben ik er volledig. En misschien leuk om te horen, we gaan met kerst drie dagen op pad: Eerst Las Vegas én dan rijden tot waar de zon ondergaat (Grand Canyon en Zion hopelijk, Google maar!). En oud & nieuw gaan we in de sneeuw vieren, in Flagstaff.
