Hoe word ik uitgedaagd? Gisteren was ik weer aan het kickboksen en het leuke (maar ook vervelende) aan de zomer is, is dat ik vaak of alleen ben, of met nog iemand anders of hooguit met z’n drieën. Het leuke hiervan is dat je echt privéles krijgt en er wordt flink op je techniek en conditie gelet. Het minder leuke hieraan is dat je echt privéles krijgt en er wordt flink op je techniek en conditie gelet. Met andere woorden: er kan niet worden gesmokkeld en het valt direct op als je niet kan meekomen. Gisteren was dus weer zo’n avondje. Ik had er zin in en we waren met z’n tweeën. Dit meisje en ik zitten op elkaars niveau en ze is maar net wat groter dan ik, wat ook fijn is. Maar wat hadden we het weer zwaar! Alleen al de ‘warming up’ is een ware conditietest en je bent in alle eerlijkheid al helemaal stuk voordat je ook maar aan de echte training begint. Dit hoort erbij, want kickboksen is vooral heel veel uithoudingsvermogen in combinatie met kracht. Anyway… aan het einde van de les waren we nog even aan het napraten en ineens had ik een enorm inzicht!
“Hoe kan het dat ik hier niet beter wordt?”
Vorige week zei ik al tegen mijn lief, dat wanneer ik maandag- en woensdagavond afzie (dat zijn de trainingen zoals hierboven beschreven), dat ik dan de andere lessen met andere leraren echt merk dat ik beter wordt. Toen viel het kwartje nog niet. Het kwartje viel wel toen ik deze vraag stelde aan onze leraar “Hoe kan het dat ik hier niet beter wordt?” Elke keer is het zwaarder, elke keer probeer ik meer en meer te geven en elke keer heb ik het idee dat ik m’n top bereik qua moeheid (lees: duizelig, misselijk, trillende spieren, m’n armen niet meer omhoog krijgen— wat nogal lastig is bij boksen). En hoeveel ik ook doorzet en probeer, elke keer word ik niet minder moe. HOE KAN DIT?!
Ik daag je uit, zodat je op je top blijft
Dit was zijn antwoord. Hij wilt niet dat ik niet of minder moe wordt. Hij wilt niet dat ik denk dat het makkelijker wordt. Hij wilt niet dat ik het gevoel heb dat ik beter wordt. Hij wilt niet dat ik de kantjes eraf ga lopen. En hij wilt niet dat we minder ons best gaan doen, omdat we denken dat we beter worden. Hij wilt dat we elke keer, elke les, elk kwartier onszelf volledig geven. Onszelf blijven uitdagen en uitputten. Zijn overtuiging is dat we dan juist groeien, onszelf overstijgen en als we willen zien dat we beter worden, dan moeten we dat maar testen in een ander lesje met een andere leraar. Wat dus echt zo is, want zoals ik vorige week al zei: door zo af te zien in deze lessen, merk ik in de andere lessen pas echt dat ik beter wordt.
Onbewust word ik uitgedaagd om elke keer beter te worden
Hoe fijn is dit eigenlijk? Toen we het hier gisteren over hadden, viel het kwartje pas echt. Hij is hier voor ons. Hij is hier voor onze ontwikkeling. Hij is hier voor onze groei. En dat doen we pas echt, door elke keer meer te geven en meer aan te kunnen, zonder dat wij het zelf doorhebben. Zodra hij merkt dat iets makkelijker wordt, verzint hij ter plekke iets erbij. Ziet hij dat we er moeite mee hebben, dan stimuleert hij om door te zetten. En dit gaat werkelijk eerst van een grapje naar schreeuwen dat we niet in Centerparcs zitten.
Is deze uitdaging en onbewuste groei goed?
Elke keer tijdens de les denk ik: wat afschuwelijk dit!!!! Ik wil niet meer, is het uur al voorbij, volgende keer ga ik andere lessen doen, neeee ik kan niet meer. En elke keer voor de les (zelfs overdag al) heb ik er super veel zin in. Onbewust merk ik dat ik beter wordt, dat ik hier echt wordt gestimuleerd en wil ik ook graag met hem trainen. Wil ik aan hem laten zien dat ik beter wordt, dat ik het heus wel aan kan en dat we groeien. Je bouwt loyaliteit en respect op, wij naar hem en hij naar ons. Dus hoewel het echt afzien is, krijg ik er met de les meer energie voor terug en meer zin in. En dus ja, voor mij kan ik zeggen dat deze onbewuste uitdaging in groei en elke week een klein stapje verder in het uitbouwen van mijn eigen grenzen, heel goed is.
Creëer een omgeving die jou uitdaagt om te groeien
En zo zou het eigenlijk ook in jouw omgeving moeten. Iemand die je stimuleert om nog meer uit jezelf te halen. Niet door het te zeggen, maar door je uit te dagen. Door ervoor te zorgen dat JIJ het wilt. In eerste instantie omdat je graag wilt laten zien wat je in je hebt, maar uiteindelijk natuurlijk omdat je inziet hoe fijn en waardevol het is om te groeien en te ontwikkelen. Ik hoop dat ik dit als coach binnen mijn Happiness community voor elkaar krijg, maar ik hoop ook dat ik zo’n rol kan innemen voor de mensen om wie ik geef. Dit is moeilijk, omdat je snel met een mening en oordeel klaarstaat en eerder vertelt hoe het zou moeten dan dat je laat inzien hoe het zou kunnen, maar het is een heel mooi doel.
Een ps.je om toch even te delen
Niet heel belangrijk, maar wel leuk om te delen. Ken je die oefening waarbij je op je rug ligt en je billen omhoog duwt. Goed voor je bilspieren dus. Deze hebben we gisteren gedaan waarbij de leraar op onze buik ging zitten…. Kun je nagaan, een kerel van 110 kilo een spieren die ervoor zorgt dat je deze oefening 2x 20 keer kan doen. Misschien zegt het je niks, maar ik ben hier trots op!
